Keçmiş kitablarda məhşur övliya və ariflərin həyatından maraqlı, tərbiyəvi xarakter daşıyan əhvalatlara tez-tez rast gəlinir. Məşhur övliyalardan olmuş Malik ibn Dinarın həyatında baş vermiş, Dr. Ənvər Örənin “Evliyalar Ansiklopedisi”ndə əks olan bir qissəni də sizə təqdim edirik.
Deyilənə görə Malik ibn Dinar həcc mövsümündə ziyarətini başa vurduqdan sonra müqəddəs məkanda yatmış ikən yuxuda bir səs eşidir: “Ey Malik! Bu il həccə gələnlərdən filan əlamətli Əbdürrəhman ibn Mühəmmədin günahları bağışlanmadı, həcci də qəbul olmadı”.
Malik səhər hacıların arasında dolaşıb, yuxuda ona deyilən əlamətlər əsasında Əbdürrəhmanı axtarmağa başlayır. Ona deyirlər ki, dediyin adam Quran əhlidir, yəni Quran qaresidir, hər il öz şəhərindən durub həccə gəlir.
Malik ibn Dinar axtara-axtara dolaşıb, Əbdürrəhmanı tapır. Görür ki, bir güşəyə çəkilib Quran oxumaqla məşğuldur. Əbdürrəhman Maliki görən kimi ürəkdən bir ah çəkib huşunu itirir. Özünə gələndən sonra Malikdən soruşur: “Sən yəqin ki, bu gecə məni yuxuda görmüsən, indi də Allah-təalanın məni bağışlamadığını söyləmək üçün gəlmisən”.
Malik heyrət içində qalır: “Əgər mənim yuxum sənə agah olubsa, deməli, sən saleh bəndələrdən birisən. Bəs nəyə görə Allah səni bağışlamır? Hansı günahın sahibisən?”
Əbdürrəhman öz əhvalatını danışmağa başlayır: “Neçə illər bundan qabaq cahil idim, nə din bilirdim, nə də şəriət. Haramı-halalı tanımazdım, sərxoşluq edərdim. Ramazan ayının ilk gecəsində şərab içdim. Atam evə gəlmədiyimi görüb məni axtarmağa başlayır, bir xarabalıqda yatmış halda tapır. Ayıldıb evə gətirmək istərkən, sərxoş olduğumdan onunla dalaşmağa başladım. Özüm də bilmədən atamın sifətinə elə möhkəm sillə vurdum ki, gözü əzilib kor oldu. Atam o anda qəzəblənib mənə qarğış etdi. Mən isə özümdə deyildim. Ertəsi gün sərxoşluğum keçdi, özümə gəldim. Gecə nə etdiyimi öyrənəndə elə peşman oldum ki, içkidən tövbə etdim, kölələrimə azadlıq verdim. Həmin gündən tövbə-istiğfar edib dinə gəldim. Amma atam məni bağışlamadı. Bütün sərvətimi satıb sədəqə verdim. Hər il həcc vaxtı karvana qoşulub Allahın evini ziyarət etməyə gəlirəm. Ağlayıb-sızlayıram, günahlarımı bağışlamaq üçün Allaha yalvarıram. Amma hər il həccin sonunda sənin kimi bir övliya gəlib mənə deyir ki, yuxuda Allahın məni bağışlamadığını eşidib”.
Əbdürrəhmanın söhbətindən kövrəlmiş Malik qərara alır ki, onun atasını tapıb oğlunu bağışlamasını xahiş etsin. Malik Əbdürrəhmanın yaşadığı şəhərə gəlir, soraqlaşıb atasını tapır. Bir gözünü itirmiş qoca ata Malik ibn Dinarın şöhrətini eşitmişdi, onu mehribanlıqla qarşılayır, nə istəyi varsa, yerinə yetirməyə hazır olduğunu bildirir. Malik deyir: “Ata, təsəvvür et ki, qiyamət qopub, məhşər qurulub. Oğlun Əbdürrəhmanı cəhənnəmə aparırlar. Bunu görsən, üzülməzsənmi? Onu cəhənnəmdən xilas etmək istəməzsənmi?” Ata söhbətin nədən getdiyini başa düşüb, göz yaşları içində Malikə deyir: “Şahid ol ki, mən oğlumun təqsirindən keçdim, haqqımı ona halal edirəm”.
Malik xoş xəbəri çatdırmaq üçün sevincək halda Əbdürrəhmanın yanına gəlir, amma onu çox pis vəziyyətdə görür. Əbdürrəhman ömrünün son saatlarını yaşayırdı, can vermək üzrə idi. Bu arada atası də oğlunu görməyə gəlir. Oğlunun ölüm ayağında olduğunu görən ata əvvəlcə nə edəcəyini bilmir, sonra özünü toplayıb Malikə deyir: “Can verən adama kəlmeyi-şəhadəti təlqin etmək müstəhəbdir. Xahiş edirəm, oğlum üçün bu işi sən gör”. Malik Əbdürrəhmanın başının üzərinə gəlir, kəlmeyi-şəhadəti söyləyib, onun təkrar etməsini gözləyir. Amma Əbdürrəhman kəlmeyi-şəhadəti söyləmək əvəzinə, atasına üz tutub deyir: “Atacan, yalvarıram, sən də mənim gözümü çıxar ki, cəzam qiyamətə qalmasın, bu dünyadan azad halda köçüm”. Atası hıçqırıqlar içində cavab verir: “Oğlum, gözümün nuru, mən səni bağışladım. Bil ki, mən səndən razıyam, Allah da səndən razı olsun”.
Əbdürrəhman bü sözləri eşidən kimi kəlmeyi-şəhadəti söyləyir. Malik onun halının yüngülləşdiyini güman edib soruşur: “Vəziyyətin necədir? Nə hiss edirsən?” Əbdürrəhman son gücünü toplayıb deyir: “Bayaq canvermə çabaları içində ikən başımın üstündə bir mələk durduğunu gördüm. Əlindəki odlu gürzlə məni hədələyib deyirdi ki, atan səndən razı deyil, ona görə bu gürzlə səni döyə-döyə canını alacağam. Atam mənə halallıq verəndən sonra isə xoş simalı bir mələk gəlib əlindəki yaşıl dəsmalla gözümün yaşını, alnımın tərini sildi və dedi: “Əbdürrəhman, kəlmeyi-şəhadətini söylə. Atan halallıq verdiyi üçün Allah da səni bağışladı”.
Əbdürrəhman bu sözləri deyəndən sonra gözlərini əbədi olaraq yumub həyata vida etdi.
islamdini.wap.sh
Məşhur alim İbn Cövzi “Səfvətüs-səfvə” kitabında tarixçi Təbərinin dilindən maraqlı bir hadisə nəql edir. Bu hadisə hicri 240-cı (təqribən miladi 855-ci) ildə Məkkədə baş vermişdi, o zaman Təbərinin 16 yaşı vardı.
Təbəri xatırlayırdı ki, həmin il həcc mövsümündə Məkkədə elmi fəaliyyətlə məşğul idim, “Nəsəb” kitabını yazırdım. Bir gün əslən Xorasandan olan bir nəfər camaatın içində durub haray çəkdi: “Ay hacılar! Mən min dinarlıq pul kisəmi itirmişəm. Hər kim pulları tapsa, mənə qaytarsın. Əvəzində Allah onun savabını artırar”.
Bu vaxt İmam Cəfər Sadiqin (ə) məvalilərindən (azad etdiyi qullarından) olan bir qoca kişi ona deyir: “Bizim şəhərdə çoxlu kasıb adam yaşayır, onların pula ehtiyacı var. Məkkəlilər bir il gözləyirlər ki, həcc mövsümündə ziyarətə gələnlərə xidmət edib çörək pulu qazansınlar. Sən pulu tapan adama gözaydınlığı boyun ol ki, bu halda pulu sənə tez qaytararlar”. Xorasanlı kişi soruşur: “Nə qədər muştuluq verməyimi təklif edirsən?” Qoca cavab verir: “Məsələn, pulun ondan-biri qədər, yəni 100 dinar”. Amma pul sahibi qəti şəkildə etiraz edib söyləyir: “Xeyr, verən deyiləm. Mən bunun savabını Allahın öhdəsinə buraxıram”. Beləliklə, söhbət nəticəsiz qalır, hamı dağılışıb gedir.
Təbəri deyir ki, mən o qocanın pulu tapmasından şübhələndim, arxasınca düşüb onu izləməyə başladım. Qoca köhnə qapılı, uçuq-sökük evinə gəldi, arvadını çağırıb dedi: “Pulun sahibi tapıldı. Amma gözaydınlığı vermək istəmir. Əlac yoxdur, gərək pulu qaytaraq”. Arvadı ah-fəğan etməyə başladı: “Əlli ildir bu xaraba evdə 4 qızımızla, iki bacım və anamla birlikdə yaşayırıq. Gəl bu pulu özümüzə götürüb xərcləyək, bu zillətdən xilas olaq, ağ günə çıxaq”. Qoca etiraz etdi: “Yox, mən 86 yaşlı bu yarımcan bədənimi cəhənnəm alovuna yem edə bilmərəm”.
Növbəti gün xorasanlı kişi yenə adamların arasında elanını təkrar edir. Bu dəfə qoca təklif edir ki, pulu tapan adama dünən dediyindən on dəfə az, yəni on dinar verməyə razı olsun. Pul sahibi yenə imtina edib deyir ki, pulu tapanın savabını Allahın öhdəsinə buraxıram.
Ertəsi gün hadisə bir daha təkrar olur. Qoca bu dəfə deyir: “Dünən srağagün dediyimin ondan-bir hissəsini gözaydınlığı olaraq verməyini təklif etdim. Bu gün məbləği on dəfə də azaldıram. Heç olmasa, pulu tapan adama bircə dinar ver. Qoy yarım dinara özü üçün su tuluğu alsın, onunla hacılardan ötrü muzdla su daşısın. Yarım dinara da bir qoyun alıb, südü ilə ailəsini saxlasın”. Xorasanlı kişi yenə təklifi rədd edir: “Heç kimə pul verən deyiləm, qoy əvəzini Allah versin”.
İş bu yerə çatanda qoca daha dözmür, xorasanlı kişinin əlindən tutub deyir: “Gəl gedək, sənin min dinarını qaytarım. Pulunu apar, məni bu narahatçılıqdan qurtar”. Təbəri deyir ki, mən də onlara qoşulub qocanın evinə gəldim. Qoca pul kisəsini gətirib xorasanlıya təhvil verdi, o da pulu alıb saydı. Evdən çıxmaq istəyəndə yarıyoldan qayıdıb qocaya dedi: “Atam öləndə üç min dinar pul qoymuşdu. Vəsiyyət etmişdi ki, onun paltarlarını satıb, pulu ilə həccə gedim, savabını ona hədiyyə edim. Həm də vəsiyyət etmişdi ki, min dinarı ayırıb saxlayım, ən ehtiyaclı adamı tapanda ona verim. Mən də atamın vəsiyyətinə əməl edib həccə gəlmişəm, itirdiyim pul da həmin min dinar idi. Onun üstündən götürə bilməzdim, ona görə də pulu tapana heç nə boyun olmadım. Görürəm ki, rastıma çıxan ən ehtiyaclı və vicdanlı adam elə sənsən. Ona görə də bu pulu sənə verirəm”. Xorasanlı kişi bunu deyib, pul kisəsini qocaya verdi, özü isə çıxıb getdi.
Qoca sevincək halda bütün ailə üzvlərini çağırdı, məni də onlarla bir sırada otuzdurub dedi: “Bu otaqda on nəfərik. Alah Rəsulu buyurub ki, əgər siz xahiş etmədən əlinizə pul gəlsə, qaytarmayın; bilin ki, bu, Allahın lütfü və ehsanıdır. Bu pul da Allahın bizlərə hədiyyəsidir, gərək onu bərabər şəkildə bölək”. Qoca bunu deyib, pulu on bərabər hissəyə böldü, onlar kimi mənə də yüz dinar düşdü.
Təbəri xatırlayır ki, sevincimdən özümə yer tapa bilmirdim. Pulu bölüşəndən sonra qoca üzünü mənə tutub dedi: “Mən ömrümdə bu qədər pul görməmişdim. Bizim ailədəki qadınların namazda bədənlərini tam örtə bilən paltarı da yoxdur. Hər namaz vaxtı mən əynimdəki bu libasla ibadətimi yerinə yetirirəm, sonra onu çıxarıb qadınlara verirəm, onlar da növbə ilə geyinib namazlarını qılırlar. Bu qədər çətinlikdən sonra Allah mənə sərvət yetirdi. Mən o kişidən pulun bir hissəsini, əvvəlcə ondan birini, sonra yüzdən-birini, daha sonra mindən-birini istəyirdim. Amma elə oldu ki, axırda pulun demək olar ki, hamısı ailəmə qismət oldu. Sənin payın da bərəkətli olsun. Bu pulu vəsiyyət edən adama Allah rəhmət eləsin, onu gətirib bizə çatdıranın günahlarını bağışlasın”.
Təbəri deyir ki, həmin pul həqiqətən mənim üçün çox bərəkətli oldu. İllər uzunu o pulun hesabına ömür sürdüm, həm yeməyimi təmin etdim, həm də kitab-dəftər aldım, elm dalınca səfərlərə çıxdım.
(İbn Cövzi. Səfvətüs-səfvə, II, 260-264, hədis 221).
islamdini.wap.sh
Resulullah (s.a.v.) Efendimiz, bir gun mescitte ashabiyla birlikte otururken, isni Hallad olan, yeni ogrenmis bir bedevi zat girdi. Ruku ve secdesini tam yapmadigi bir namaz kildi. Sonra huzura gelerek selam verdi. Resulullah Efendimiz selamini aldi ve:-Don namazini tekrar kil, buyurdu. O zat donerek, onceki kildigi gibi namazini tekrar kildi. Resul-i Zisan (s.a.v.): Don tekrar kil; cunku sen, namaz kilmis olmadin!, buyurdu. Bu hal uc defa tekerrur edince Hallad (r.a.): Ya Resulullah! Seni hak ile gonderen Allah'a yemin olsun ki, ancak bu kadar biliyorum, dogrusunu bana ogretirmisin? dedi. Bunun uzerine Efendimi z (s.a.v.):Namaz kilmak isteyince guzelce abdest al, kibleye don, iftitah tekbirini al, kolayina geldigi kadar Kur'an oku, sonra rukua varip sukunet buluncaya kadar dur. Sonra basin busbutun dogruluncaya kadar ayakta kal, sonra secdeye varip mutmain oluncaya kadar dur, basini kaldirip hareketsiz kalincaya kadar otur. Bunlari butun namazlarda boylece yaparsan namazin tam olur, bundan neyi eksiltirsen namazi eksiltmis olursun, buyurdu.
Namaza Gelenin Farkı
Harun Resid, bir Ramazan gunu Behlul'e, aksam namazinda camiye gitmesini ve namaza gelen herkesi iftara davet etmesini soyledi. Aksam oldu, namaz kilindi, namazdan sonra Behlul 5-10 kisilik bir grupla cika geldi. Harun Resid sasirdi:-Aksam camiye bu kadar insan mi geldi?Behlul cevap verdi:-Siz bana camiye gelenleri degil, namaza gelenleri iftara cagir dediniz. Namazdan sonra cami kapisinda durdum, cikan herkese hocanin namaz kildirirken hangi sureyi okudugunu ve daha baska seyler sordum. Onlari da yalniz bu getirdigim kisiler bildi. Camiye gelen coktu ama namaza gelen bu kadarmis.
Sabaha Kadar Namaz Kıl Hatırlarsın
Adamin biri parasini sakladigi yeri unutmustu. Ne kadar dusundu ise gunlerce aramasina ragmen parayi sakladigi yeri bir turlu hatirlayamiyordu. Benim bu derdime bir care bulursa o bulur diyerek dogru imam-i azam hazretlerinin huzuruna gitti.Imam-i azam dedi ki:Bu senin meselen fikihla ilgili degil ama, yine de sana bir akil vereyim: Sen git bu gece sabaha kadar namaz kil, umit ediyorum ki, parani koydugun yeri hatirlarsin.”Adam o gece sabaha kadar ibadet etmeye karar verip abdest aldi, namaz kilmaya basladi. Daha gecenin yarisi bile olmadan parayi koydugu yeri hatirladi. Namazi birakti, dogru parayi koydugu yerden alip yatti.Sabah olunca imam-i azama, (Allah senden razi olsun, bu derdime de care buldun. Daha gecenin yarisinda parayi koydugum yeri hatirladim) deyince, Hazret-i Imam, (Keske sabaha kadar ibadete devam etseydin. Cunku seytan senin sabaha kadar ibadet etmene tahammul edemedigi icin daha gecenin yarisinda sana hatirlatmis. Sabaha kadar da sukur namazi kilsaydin daha iyi ederdin. Sen parayi bulunca namazi biraktin) dedi
“Ata-anaya yaxşılıq etmək namazdan, orucdan, həccdən, ümrədən və Allah yolunda cihad etməkdən daha fəzilətlidir”. Muhəmməd peyğəmbər (s.ə.s)
Bir gün məşhur sufi Əbül-Həsən Hərkaninin tələbələri ondan nəsihət istədilər. Hərkani dedi: “Çalışın, özünüzə dua qazanın”. Soruşdular: “Kimin duasını qazanaq?” Cavab verdi: “Möhtac olan hər kəsin. Ehtiyacı olana yardım göstərin, qoy o sizə dua etsin. Ən çox da ata-ananın duasını qazanmağa çalışın. Əgər valideynləriniz sizin əlinizə baxırsa, sizə möhtacdırsa, onlarla xoş davranın, onları incitməyin. Unutmayın, ata-anaya xidmət etmək bu dünyada böyük şərəf, axirətdə böyük savabdır”.
Sonra Hərkani öz şagirdlərinə belə bir əhvalat danışdı:
Keçmişdə iki mömin qardaş yaşayırdı. Onların qoca anası vardı. Qardaşlar növbə ilə anaya qulluq edirdilər. Bir gecə qardaşlardan biri ananın yanında qalıb ona xidmət göstərirdi, o biri qardaş gecə boyunca ibadət edirdi. Növbəti gecə qardaşlar yerlərini dəyişirdilər. Dünən anaya qulluq edən qardaş bu gecə ibadətlə məşğul olurdu, ananın yanında isə o biri qardaş qalırdı.
Bir gün oğullardan biri ibadətdən o qədər zövq aldı ki, qardaşından xahiş etdi: “Bu gecə də mənim əvəzimə anamızın yanında qalarsanmı? Ötən gecə ibadətdən o qədər ləzzət aldım ki, yenə bunu təkrar etmək istəyirəm”.
Qardaşı bu təkliflə razılaşdı, növbəti gecə də anasının yanında keşik çəkdi. İbadət edən oğlan isə bütün gecəni durmadan namaz qıldı, dua etdi. Səhərə yaxın onu yuxu tutdu. Röyada qeyb aləmindən bir səs eşitdi. Ona belə dedilər: “Bu gecə qardaşının bütün keçmiş günahları bağışlandı”. Oğlan heyrətlə soruşdu:“Bəs mənim günahlarım necə, bağışlanmadımı?” Səs ona buyurdu: “Bəli, sənin də günahlarını qardaşının xətrinə bağışladıq”.
Oğlan heyrət içində idi: “Axı mən bu gecə durmadan xalis niyyətlə ibadət etmişəm. Məgər Allaha ibadət etmək ata-anaya qulluq göstərməkdən əskik işdir? Necə ola bilər ki, qardaşımın günahları öz-özünə bağışlanır, mənim günahlarım isə onun hörmətinə? ” Yuxuda qeybdən gələn səs cavab verdi: “Çünki Allah sənin ibadətinə möhtac deyil, amma qoca və zəif ananın sizin xidmətinizə ehtiyacı var. Qardaşının bu gecəki əməli Allah yanında daha böyük dəyərə layiq görüldü; çünki o, ehtiyacı olanın xidmətində durdu. Amma sən də onun bu savabı qazanmasına vasitə olduğun üçün, sənin də günahlarını onun xatirinə əfv etdik”.
İki yüz il bundan əvvəl yaşamış mərhum müctəhid Şeyx Cəfər Kaşifül-qita o qədər böyük şöhrətə malik idi ki, onu “şeyxi-kəbir” (böyük şeyx) deyə çağırırdılar. Kaşifül-qita kasıbların yardımçısı kimi tanınırdı.
Onun əqidəsi bu idi ki, Allah-təala kasıbların ruzisini varlıların öhdəsinə buraxıb və imkanlı adamların sərvətindən alıb kasıblara vermək Allahın iradəsini yerinə yetirmək deməkdir. Buna görə də Şeyx imkanlı adamların pulunun bir hissəsini müxtəlif yollarla onlardan alıb kasıblara paylayırdı. Bəzən bunun üçün qeyri-adi üsullardan da istifadə edirdi. Məsələn, Nəcəfdə və ətraf məntəqələrdə yaşayan şiə tacirlər onu öz evlərinə qonaq çağırmaq üçün yarışırdılar. Hər kəs istəyirdi ki, Şeyxi evinə qonaq aparıb ona xidmət göstərsin.
Kaşifül-qita nəinki bu təklifləri rədd etmir, hətta məmnuniyyətlə onlara qonaq olurdu. Amma ortaya yemək süfrəsi gətiriləndə ev sahibi ilə bir şərt kəsirdi. Süfrəyə yeməklər düzüləndən sonra Kaşifül-qita bunların qiymətini hesablatdırır, sonra bu məbləği ev sahibindən tələb edirdi. Ev sahibi süfrənin qiymətini ödəməyincə Şeyx yeməyə əl vurmazdı. Pulu alan kimi kasıbların arasında bölüşdürür, sonra özü də süfrədən bir tikə götürüb yeyirdi. Hətta bir dəfə bir neçə sərvətli adam onu öz evinə qonaq aparmaq üçün mübahisə edir. Hamı çalışır ki, Şeyx onun evinə getsin. Şeyx isə onların mübahisəsinə son qoymaq üçün elan edir: “Hər kim daha çox pul versə, onun evinə qonaq gedəcəyəm”. Tacirlər yarışmağa başlayırlar. Axırda ən çox pul təklif edən tacir Şeyxi öz evində qonaq etmək imkanını qazanır. Kaşifül-qita bəri başdan pulu ondan alıb öz əli ilə kasıbların arasında bölüşdürür, sonra qonaq gedir.
Şeyx Cəfər Kaşifül-qitanın özünəməxsus hərəkətlərinən biri də bu idi ki, bəzən məsciddə camaat namazı qıldıqdan və xütbə söylədikdən sonra minbərdən enib əbasının ətəyini əlində toplayır və camaatın arasında gəzirmiş. Hər kəs öz imkanı səviyyəsində onun ətəyinə pul atırdı. Axırda Şeyx bütün pulları öz nümayəndələri vasitəsilə kasıbların arasında bərabər şəkildə bölüşdürürdü.
Deyirlər ki, Şeyx Cəfər Kaşifül-qita bir müddət İsfahanda qalmalı olur. Şəhəri tərk edib Nəcəfə qayıtmaq istəyirdi ki, bir nəfər kasıb seyyid ona yaxınlaşıb yüz tümən pula ehtiyacı olduğunu bildirir və kömək istəyir. Şeyx artıq atına minib yola düşməyə hazırlaşırdı. Amma seyyidin israrını görüncə deyir: “Mənim üstümdə o qədər pul yoxdur. Sən şəhər valisinin yanına get, ona de ki, Şeyx tapşırıb mənə yüz tümən verəsən”. Seyyid təəccüblə soruşur: “Vali mənim sözümə inanarmı? O yəqin ki məndən sübut istəyəcək”. Şeyx Cəfər aramlıq içində buyurur: “Sən mən dediyimi et. Mən burada durub sənin qayıtmağını gözləyirəm. Sən gələnə kimi yerimdən tərpənən deyiləm”.
Kasıb seyyid dərhal valinin sarayına yollanır. Şeyxin tapşırığı ilə gəldiyini bilən kimi onu içəri buraxırlar. Seyyid Şeyxin tapşırığını valiyə çatdırır: “Ağa buyurur ki, mənə yüz tümən pul verəsiniz”. Vali onun sözünün doğruluğunu yoxlamaq üçün soruşur: “Mən haradan bilim ki, sən doğru söyləyirsən, yoxsa yalan danışırsan? Şeyx özü haradadır?” Seyyid cavab verir: “Şeyx İsfahandan çıxmağa hazırlaşırdı. Amma indi yol üstə durub məni gözləyir ki, qayıdb ona cavab deyim”. Vali bu sözü eşidən kimi əmr edir ki, tez pul gətirin. Dərhal əl altında olan pul kisələrindən birini gətirirlər. Gözəyarı baxanda görürlər ki, kisədəki pul yüz tüməndən artıqdır. Xidmətçi icazə istəyir ki, kisədəki puldan yüz tümən sayıb ayırsın. Vali dəhşət içində deyir: “Yox-yox, lazım deyil, vaxtı itirməyin! Çünki əgər Şeyx özü buraya təşrif gətirsə, bundan bir neçə qat artıq pul verəsi olacağam”.
Pul kisəsini seyyidə verib yola salırlar. Seyyid gəlib görür ki, Şeyx həqiqətən onu gözləyir. Kisədəki pulları sayanda iki yüz tümən olduğunu görürlər. Şeyx yüz tüməni ayırıb seyyidə verir, qalan yüz tüməni də o biri ehtiyaclıların arasında paylayır, sonra şəhərdən çıxıb gedir.
islamdini.wap.sh
Mənbə: islam.az
Ən böyük dəyər imandır. Torpaq da, sərvət də, mal-mülk də əldən ələ keçə bilər. Bu gün sənin olan sabah başqa birinin olar. Bir gün qazanarsan, bir gün itirərsən. Davamlı bir oyun oynayarsan dünya ilə. Ya da əksinə o səninlə bir oyun oynayar. Verər aldadar, alar aldadar. Domino daşları kimi həyatını ağdan qaraya, qaradan ağa dəyişər.
İman elə deyil. İman ya var, ya yox. Varsa sənindir, yoxdursa heç bir zaman sənin olmayıb. Olmadığı üçün də varlığını özləməmisən, darıxmamısan və itirmək qorxusu ilə yaşamamısan. İmanı itirmək… Bu, mümkünmü?! Təbii ki, mümkündür...
Çünki imanın düşməni var, imanın oğrusu var, imanın qatili var. Elə ona görə də ən böyük növbətçi imanının keşiyində növbə çəkəndir.
Şeytan Adəmin imanına düşmənlik bəslədi, onu aldadaraq imanını zədələdi...
Şeytan Adəmi dünya ilə aldatdı, imanı dünya qarşılığında satın almaq istədi: Əbədi yaşamaq vədi verərək aldatdı…
İmansız yaşamaq həyat deyil ki… İstər bir gün yaşa, istər min il. “Bu dünyada nə qədər qaldın?” sualının cavabı heç bir zaman dəyişməyəcək: “Bir gün, ondan da az.” Bir gündən az bir həyat üçün imansız yaşamağa dəyərmi?!
Şeytan həmin şeytandır,
Elə Adəm də...
Şeytan yenə vəd verir, Adəm yenə aldanır.
Dəyişən bir şey yoxdur.
Yenə həmin ssenari, yenə həmin aldanış. Həmin dalğa, həmin koordinat...
Buna görə də növbətçi olmaq lazımdır. İmanın keşiyində əlində silah növbə tutmaq lazımdır. Sadəcə öz imanını deyil, din qardaşlarının da imanını qorumaq kimi bir vəzifən olduğu üçün ümmətin imanının keşiyində dayanmalısan.
İmanı düşmənlərdən, oğrulardan, qatillərdən qorumalısan. Düşmənçiliyin sənə deyil, imana olduğunu unutmadan, canını deyil, dəyərini qorumalısan.
Çünki, bir canın var, amma ölümlü deyil. Ölümdən sonra yenə diriləcəksən. Zaman dəyişəcək, məkan dəyişəcək, libas dəyişəcək və can geri qayıdacaq.
Niyə?
Hesab verib əbədi məkan seçmək üçün...
Daşıdığın bu canın hesabını verəcəksən.
İman, bu hesabdan xilas olmağın yeganə açarıdır. Çünki hesabı axirətə saxlamır, bu dünyada hər axşam, hər sabah, hər an səndən hesab sorur. Tövbə qapısını sənə göstərir. Səni cəhənnəm əzabından qoruyur.
Sən də onu qoru. Əlinə silah al, imanın keşiyini çək. Onu sadəcə düşmənlərdən deyil, özündən də, öz nəfsindən, arzu və istəklərinin şərindən də qoru.
Çünki, qorunmağa layiq olan yeganə dəyərin imanındır.
Çünki, o da səni qoruyur. Kimsənin qoruya bilməyəcəyi şəfqətlə, məhəbbətlə, şövqlə, istəklə.
Sən onu qorumaqla, özünü, əhli əyalını qoruyursan. Sən onu onun üçün deyil, özün üçün qoruyursan. Bu növbətçilikdə qazana sən olursan. Hər ikiniz SƏNi qoruyursunuz. Sən onu dünyada qoruyursan, o isə səni həm bu dünyada, həm də axirətdə qoruyur.